قوله: «و الذین هاجروا فی سبیل الله» اى فارقوا اوطانهم و عشائرهم فى طاعة الله و طلب رضاه مهاجرین الى المدینة، یعنى المهاجرة الاولى، رأسهم حمزة بن عبد المطلب و مصعب بن عمیر و عبد الله بن جحش. «ثم قتلوا» بتشدید التاء قراءت ابن عامر اى اکثر فیهم القتل، و التفعیل لکثرة الفعل و کثر ایضا لکونهم جمیعا، و قرأ الباقون قتلوا بتخفیف التاء، و التخفیف یصلح للقلیل و الکثیر، و هو هاهنا للکثرة اراد قتلى احد قتلوا ثم مثل بهم و بقر حمزة، «أوْ ماتوا» حنف انفهم، «لیرْزقنهم الله رزْقا حسنا» یعنى الجنة و نعیمها، و قیل الشهادة ثم الجنة، و قیل العلم و الحکمة فى الدنیا، و قیل الرزق الحسن الذى یأتى من غیر سوال و من غیر شره النفس الیه، و فى ذلک ما روى عبد الله السعدى قال: قدمت على عمر بن الخطاب فارسل الى بالف دینار فرددتها فقال: رددتها؟ فقلت انا عنها غنی و ستجد من هو احوج الیها منى، فقال لى خذها فان رسول الله اعطانى عطاء فقلت یا رسول الله انا عنه غنی و ستجدنى من هوا احوج الیه منى فقال لى خذه هذا رزق الله اذا ساق الیک رزقا لم تسئله و لم تشره الیه نفسک فهو رزق الله ساقه الیک فخذه، «و إن الله لهو خیْر الرازقین» لان کل معط یفنى عطاوه الا الله و لان المخلوق اذا غضب حرم رزقه و ان الله تعالى لا یحرم.
«لیدْخلنهمْ مدْخلا» اى ادخالا، «یرْضوْنه» او مکانا یرضونه لان لهم فیه ما تشتهى الا نفس و تلذ الاعین و هو الجنة، على ان المدخل مصدر ادخل او مفعول له، و قرأ نافع مدخلا بفتح المیم، اى دخولا او موضعا یدخل کما ان المخرج کذلک فان حملته على المصدر اضمرت له فعلا دل علیه و انتصابه یکون بذلک الفعل، و تقدیره لیدخلنهم فیدخلون دخولا، و ان حملته على المکان لم تحتج الى الاضمار و تقدیره لیدخلنهم مکانا مرضیا، و قیل معناه لینزلنهم منزلا یرضونه عوضا عن انفسهم التى بذلوها فى الله. «و إن الله لعلیم» باحوالهم و نیاتهم، «حلیم» لا یعاجلهم بالعقوبة، «ذلک» موصول بما قبله یعنى ذلک حکم الله و قیل الامر، ذلک الذى قصصنا علیکم، «و منْ عاقب بمثْل ما عوقب به» العقوبة الاولى مجاز و العقوبة الثانیة حقیقة، خرجت الاولى على لفظة ما قابلها لازدواج الکلام و هى فى الحقیقة جزاء کقوله عز و جل: «جزاء سیئة سیئة مثْلها»، الاولى حقیقة و الثانیة مجاز و من هذا الباب قوله: «و إنْ عاقبْتمْ فعاقبوا» و انما سمى عقوبة لان صاحبها قاساها بعقب جنایته و قال الله عز و جل للجنة: «تلْک عقْبى الذین اتقوْا»، لان المومن ینالها بعقب طاعته. سبب نزول این آیت آن بود که قومى مشرکان در ماه محرم قصد قتال مسلمانان کردند و مسلمانان را کراهیت آمد آن قتال از بهر آنکه ماه محرم بود گفتند که: ماه حرام است ما قتال نکنیم و روا نداریم، شما نیز قتال مکنید درین ماه و روا مدارید، کافران نشنیدند و جنگ کردند پس مسلمانان را رخصت آمد بقتال باین آیت: «و منْ عاقب بمثْل ما عوقب به» اى قاتل المشرکین کما قاتلوه.
«ثم بغی علیْه» اى ظلم با خراجه من منزله، معنى آنست که هر که با مشرکان قتال کند چنان که مشرکان با وى کردند ور چه ماه حرام بود و آنکه بر وى ظلم و بغى رفته که او را از خان و مان و اوطان خود بیرون کردند، «لینْصرنه الله» براستى که الله تعالى او را نصرت کند، «إن الله لعفو» اى ذو صفح لمن انتصر من ظالمه، «غفور» له، «ذلک بأن الله یولج اللیْل فی النهار» گفتهاند که این «ذلک» متصل است بآیت پیش «الْملْک یوْمئذ لله». و معنى آنست که پادشاهى فردا هم او راست که امروز شب مى در روز آرد و روز در شب، و گفتهاند «ذلک» کنایت است از نصرت مظلوم، اى ذلک النصر بانه القادر على ما یشاء فمن قدرته انه یولج اللیل فى النهار و یولج النهار فى اللیل.
یزید فى احدهما و ینقص من آ الآخر اى لا یخفى علیه شیء فیهما و لا یعجز عن شیء اراده، «و أن الله سمیع» لما یقال للمظلوم، «بصیر» بما یعامل به قادر على نصره، و قیل سمیع یسمع ما یجرى بین الظالم و المنتصر، بصیر یبصر ما یجرى بین الباغى و المبغى علیه، فیجزیهم بما یستحقونه.
«ذلک بأن الله هو الْحق» اى ذلک الفعل من الله من اجل ان الله هو الحق، اى ذو الحق فى قوله و فعله یعدل بین خلقه، و قیل هو الحق اى هو المستحق للعبادة، و قیل هو الثابت الموجود لا اول لوجوده و لا آخر، «و أن ما یدْعون منْ دونه» قرأ اهل البصرة و حمزة و الکسائى و حفص عن عاصم «یدْعون» بالیاء، و قرأ الآخرون «تدعون» بالتاء، و الوجه للیاى ان المراد الاخبار عن المشرکین و هم غیبت لان الخطاب مع النبى (ص): و الوجه للتاء انه على خطاب المشرکین کانه قال: ان ما تدعون ایها المشرکون «هو الْباطل»، او على معنى القول کانه قال: قل لهم یا محمد «أن ما یدْعون» و المعنى ان القدرة على ذلک له لا لغیره بانه الا له الحق و ما سواه الباطل. «و أن الله هو الْعلی» العالى على کل شیء، «الْکبیر» الذى کل شیء دونه یغلب لا یغلب و یقضى و لا یقضى علیه «أ لمْ تر أن الله أنْزل من السماء ماء» اى مطرا، «فتصْبح الْأرْض مخْضرة» فتصبح رفع لان ظاهرا الآیة استفهام و معناها الخبر، مجازها اعلم یا محمد ان الله ینزل من السماء ماء فتصبح الارض مخضرة بالنبات. «إن الله لطیف» بارزاق عباده و استخراج النبات من الارض، «خبیر» بما فى قلوب العباد اذا تأخر المطر عنهم.
«له ما فی السماوات و ما فی الْأرْض» عبیدا او ملکا، «و إن الله لهو الْغنی» عن عباده لا یحتاج الى شیء و کل الخلق محتاج الیه، «الْحمید» فى افعاله، و قیل الحمید هاهنا فى موضع الجواد لان الجود محمود على کل لسان و فى کل ملة. و قال المفسرون الحمید المحمود عند خلقه کلهم.
«أ لمْ تر أن الله سخر لکمْ» اى الم تعلم ان الله ذلک لکم، «ما فی الْأرْض» یعنى الدواب و المعادن و غیر ذلک، ترکبون الدواب و تستخرجون المنافع من المعادن، «و الْفلْک تجْری فی الْبحْر» اى و سخر الفلک الجاریة على ظهر الماء، «بأمْره» «و یمْسک السماء أنْ تقع» یعنى یحفظها من ان تقع، و قیل لئلا تقع، «على الْأرْض» و قیل کراهة ان تقع على الارض، «إلا بإذْنه» اى بامره، و اراد به یوم تنفطر و تنشق. معنى آنست که آسمانى ثقیل، جسمى کثیف نگه مىدارد بر هواى لطیف ایستاده بى علاقه و بىعمادى که مىنخواهد که بر زمین افتد و آن روز که خواهد یعنى روز قیامت بشکافد و بیفتد، «إن الله بالناس لروف رحیم» لرأفته بهم و رحمته امسکها عن الوقوع.
«و هو الذی أحْیاکمْ» فى الارحام، «ثم یمیتکمْ» عند انقضاء آجالکم و فناء اعمالکم، «ثم یحْییکمْ» یوم البعث و النشور للثواب و العقاب، «إن الْإنْسان لکفور» قیل هو عام و المراد به کفران النعمة، و قیل اراد به الکفار الذین یجحدون الآیات الدالة على وحدانیة الله عز و جل.
«لکل أمة» اى لکل اهل الدین، «جعلْنا منْسکا» بکسر السین قراءت حمزة و الکسائى، و الباقون منسکا بفتح السین فبالفتح المصدر و بالکسر اسم المکان اى جعلنا لکل امة شریعة هم عاملون بها، قاله ابن عباس و روى عنه ایضا، منسکا اى عیدا یتعبدون فیه، و المنسک فى کلام العرب الموضع المعتاد لعمل خیر او شر و منه مناسک الحج لتردد الناس الى اماکن اعمال الحج. «فلا ینازعنک فی الْأمْر» اى فى امر الذبائح. این در شأن بدیل بن ورقا و بشر بن سفیان و یزید بن خنیس فرو آمد که با صحابه رسول گفتند بر سبیل طعن ما لکم تأکلون مما تقتلون بایدیکم و لا تأکلون مما قتله الله. چونست که کشته دست خود مىخورید و کشته خداى نمىخورید؟ رب العزه گفت نرسد ایشان را که با تو منازعت کنند در کار ذبایح، معنى آنست که فلا تنازعهم ان نازعوک، اگر ایشان با تو پیکار کنند تو با ایشان پیکار مکن. منازعت بناء مفاعلتست میان دو کس رود چون گویند مبادا که فلان با تو منازعت کند یعنى تو مکن با وى تا او نکند با تو، هذا لان المنازعة لا تتم الا باثنین فاذا ترک احد هما فلا منازعة هاهنا، و قیل «فلا ینازعنک فی الْأمْر» اى فى امر الشریعة، و ذلک ان الیهود کانوا ینکرون النسخ. «و ادْع إلى ربک» اى الى دین ربک و الایمان، «إنک لعلى هدى مسْتقیم» اى دین مستقیم. «و إنْ جادلوک» بباطلهم مراء و تعنتا فادفعهم بقولک: «الله أعْلم بما تعْملون» من التکذیب و الکفر، فان قیل کیف وجه الجمع بین هذه الآیة و بین قوله: «و جادلْهمْ بالتی هی أحْسن»؟
قلنا انهم کانوا یجادلون مجادلة شعب و تعنت، و کان ذلک یزرى بالنبى فیبین بهذه الآیة انه لا یجوز مجادلة المتعنت المتعسف، و بین بتلک الآیة جواز مجادلة المسترشد المستمع.
«الله یحْکم بیْنکمْ یوْم الْقیامة» یعنى بین الفریقین فیتبین المحق من المبطل اوعدهم بحکمه فیهم، و یجوز ان یکون ذلک استینافا اى یقضى الله بین الخلق یوم القیامة فیما هم فیه مختلفون و یتبین لهم الحق و الباطل حتى یعرفوهما اضطرارا کما عرفوهما فى الدنیا استدلالا.
«أ لمْ تعْلمْ أن الله یعْلم ما فی السماء و الْأرْض» یعلم اعمالکم فیجازیکم على ذلک، «إن ذلک فی کتاب» اى ان ما فى السماء و الارض مکتوب فى اللوح المحفوظ، «إن ذلک على الله یسیر» یکونه بقوله کن، باین قول معنى آنست که هر چه در آسمان و زمین است الله تعالى میداند و همه در لوح محفوظ نبشته و در علم الله تعالى حاصل، و آفریدن همه بر الله تعالى آسان که گوید آن را که خواهد تا بود، کن فیکون، و قیل ان ذلک الاختلاف الذى فیه الخلق فى علم الله و فى لوحه. «إن ذلک على الله یسیر» اى ان علمه بجمیع ذلک على الله یسیر. سهل میگوید این اختلاف که در میان خلق است در علم خداى تعالى حاصل است و در لوح مثبت، در ازل دانسته و علم وى بهمه رسیده و بر الله تعالى آسانست دانش آن و آگاه بودن از آن، و قیل «إن ذلک على الله یسیر» اى ان الحکم بینکم یسیر على الله. وجه اتصال این آیت بآیات پیش آنست که رب العزه باز نمود و بیان کرد که آن خداوند که هر چه در آسمان و زمین چیزست همه مىداند و علم وى بهمه مىرسد صلاح و فساد بندگان هم داند، چون فرماید بصلاح بندگان فرماید، چون نهى کند از آن کند که فساد بندگان در آن بود، پس روا نباشد و نسزد که بندگان با رسول وى منازعت کنند در کار دین و شریعت و در کار امر و نهى.
«و یعْبدون منْ دون الله» رب العزه جل جلاله دلائل قدرت خویش و نشانهاى وحدانیت خویش در آفرینش آسمانها و زمین و بر و بحر و احیاء و افناء بندگان و رسیدن علم وى بهمگان و اظهار نعمت و رأفت و رحمت خود بر ایشان این همه در این آیات که رفت یاد کرد، آن گه جهل مشرکان بر عبادت اصنام در پى آن داشت گفت: «و یعْبدون منْ دون الله ما لمْ ینزلْ به سلْطانا» اى حجة و برهانا مىگوید این مشرکان و ناگرویدگان از پرستش آن خداوند که این همه حجتهاى روشن و دلائل قدرت و وحدانیت وى پیداست بر مىگردند و چیزى مىپرستند که ایشان را در پرستش آن هیچ حجت نیست، «ما لمْ ینزلْ به سلْطانا» اى حجة و برهانا على عبادته و انما سمى الحجة سلطانا لانها تتسلط على الباطل فتمحقه و تزهقه و هو نظیر قوله: «بلْ نقْذف بالْحق على الْباطل فیدْمغه فإذا هو زاهق»، و سمى السلطان سلطانا لتسلطه على رعیته، و قیل ما لم ینصب علیه دلالة من جهة العقل و لا من جهة السمع، «و ما لیْس لهمْ به علْم» اى یعبدونه تقلیدا و جهلا لا عن عقل و سمع، «و ما للظالمین» اى المشرکین «منْ نصیر» من ولى یلى امرهم و لا حافظ یحفظهم و لا مانع یمنعهم من عذاب الله.
«و إذا تتْلى علیْهمْ» اى على اهل مکة، «آیاتنا بینات» بالفرائض و الاحکام و الحلال و الحرام یعنى القرآن، «تعْرف فی وجوه الذین کفروا الْمنْکر» اى الکراهیة و العبوس و الانکار على تالیه، «یکادون یسْطون بالذین یتْلون علیْهمْ آیاتنا» یقربون من الوثوب علیهم بالقتل و الضرب، یقال سطابه و علیه یسطو سطوا و سطوة اذا حمل علیه و بطش به، و قیل السطوة اظهار الحال الهائلة للاخافة، و منه یقال فى الدعاء، اللهم انى اعوذ بک من سطواتک یعنى من الاحوال الهائلة. «قلْ أ فأنبئکمْ» «بشر منْ ذلکم» اى بشر علیکم و اکره الیکم من هذا القرآن الذى تسمعون. اى ان ساءکم سماع کلام الله و فیه ابطال دینکم و حسبتموه شرا لکم فانا آتیکم «بشر منْ ذلکم»، ثم فسر فقال: «النار» اى هو النار، «وعدها الله الذین کفروا و بئْس الْمصیر» النار.
«یا أیها الناس» یا اهل مکة. «ضرب مثل» معنى ضرب جعل، کقولهم ضرب السلطان البعث على الناس و ضرب الجزیة على اهل الذمة و منه قوله تعالى: «ضربتْ علیْهم الذلة و الْمسْکنة» اى جعل ذلک علیهم، قال الاخفش: لیس هاهنا مثل و المعنى جعل لى مثل اى مثل و شبه، اى جعل المشرکون الاصنام شرکاى فعبدوها. «فاسْتمعوا» حالها و صفتها، یقال استمعه و سمعه و سمع له و استمع له، ثم بین ذلک فقال: «إن الذین تدْعون منْ دون الله» یعنى الاصنام. قرأ یعقوب «یدعون» بالیاى، و الباقون بالتاء. «لنْ یخْلقوا ذبابا» واحدا فى صغره و قلته لانها لا تقدر علیه، و قیل هو مثل من حیث المعنى لانه ضرب مثل من یعبد الاصنام بمن یعبد مالا یخلق ذبابا، الذباب واحد و جمعه القلیل اذبة و الکثیر ذبان، مثل غراب و اغربة و غربان، و سمى ذبابا لانه یذب استقذارا و احتقارا، «و لو اجْتمعوا له» یعنى اجتمع الاوثان، و قیل الشیاطین و قیل الروسا لخلق الذباب، «و إنْ یسْلبْهم الذباب شیْئا لا یسْتنْقذوه منْه»، الاستنقاذ و الانقاذ واحد، قال ابن عباس: کانوا یطلون الاصنام بالزعفران فاذا جف جاء الذباب فاستلب منه، و قال السدى: کانوا یضعون الطعام بین یدى الاصنام فتقع الذبان علیه فتأکل منه، و قال ابن زید: کانوا یحلون الاصنام بالیواقیت و اللئالی و انواع الجواهر و یطیبونها بالوان الطیب فربما تسقط منها واحدة فیأخذها طائر او ذباب فلا یقدر الالهة على استردادها، فذلک قوله: «و إنْ یسْلبْهم الذباب شیْئا»، و قیل ان یسلبهم الذباب شیئا مما جعلوه باسم الاصنام من الحرث و الانعام، «لا یسْتنْقذوه منْه» اى لا یستخلصوه، و قیل هو الالم الذى یمس الانسان فى عض الذباب او قرصه، لم یتهیأ لهم تخلیصه منه، و المعنى کیف یصلح للالهیة ما لا یقدر على دفع اذیة ذباب ضعیف عن نفسه «ضعف الطالب و الْمطْلوب» الطالب عابد الصنم یطلب منه الشفاعة، و المطلوب الصنم العاجز عجز عن یخلق اضعف الخلق و هو الذباب، و قیل الطالب الصنم یطلب ما سلبه، و المطلوب الذباب یطلب منه ما سلب، و قیل على العکس الطالب الذباب یطلب ما یسلب من الطیب عن الصنم، و المطلوب الصنم یطلب منه الذباب السلب.
«ما قدروا الله حق قدْره» اى ما عظموه حق عظمته لما جعلوا الصنم شریکا له، و قیل ما عرفوه حق معرفته و لو عرفوه لما سووا بینه و بین الصنم. «إن الله لقوی» على خلق ما یرید، «عزیز» لا یغلب. و الصنم لا یمتنع من ذباب و لا ینتصر منه.
«الله یصْطفی» اى یختار، «من الْملائکة رسلا» و هم جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و عزرائیل و غیرهم، «و من الناس» اى یختار من الناس رسلا مثل ابراهیم و موسى و عیسى و محمد و غیرهم من الانبیاء صلوات الله علیهم. فالملائکة سفراء الله الى الانبیاء، و الانبیاء سفراوه الى الخلق، نزلت هذه الآیة حین قال المشرکون أ أنزل علیه الذکر من بیننا؟ فاخبر الله ان الاختیار الیه یختار من یشاء من خلقه، «إن الله سمیع» لقولهم، «بصیر» بمن یختاره لرسالته.
«یعْلم ما بیْن أیْدیهمْ و ما خلْفهمْ» قال ابن عباس: یعنى ما قدموا و ما خلفوا، و قال الحسن: ما بین ایدیهم ما عملوا و ما خلفهم ما هم عاملون من بعد، و قیل یعلم ما بین ایدى ملائکته و رسله قبل ان خلقهم. «و ما خلْفهمْ» یعلم ما هو کائن بعد فنائهم.
و قیل یعلم ما بین ایدیهم من امر الدنیا و ما خلفهم من امر الآخرة، «و إلى الله ترْجع الْأمور» اى مرجع جمیع الامور الیه. «یا أیها الذین آمنوا ارْکعوا و اسْجدوا» اى صلوا، و خص الرکوع و السجود بالذکر لانهما معظم الصلاة و لا تکون الصلاة الا بالرکوع و السجود، «و اعْبدوا ربکمْ» اى اخلصوا عبادتکم لله وحده، یعنى لا تقصدوا برکوعکم و سجود کم الا لله، «و افْعلوا الْخیْر» یعنى لا تقتصروا على هذا القدر بل افعلوا الخیر من صلة الرحم و کف الظالم و اغاثة الملهوف و اعانة الضعیف، «لعلکمْ تفْلحون» یعنى رجا ان تفلحوا، و قیل کى تفلحوا و تفوزوا و تبقوا فى الجنة.
قال على (ع): معناه اذا فعلتم ذلک ظفرتم بالمراد.
خلاف است میان علماء دین در سجود تلاوت باین آیت، مذهب شافعى و احمد و اسحاق و ابن المبارک آن است که اینجا سجود تلاوت کنند و هو قول عمر و على (ع) و ابن عمر و ابن مسعود و ابن عباس، و حجت ایشان خبر مصطفى (ص) است روایت کنند از عقبة بن عامر که گفت: یا رسول لله سورة الحج فضیلتى دارد که در وى دو سجده است، رسول خداى گفت: نعم و. من لم یسجدهما فلا یقرأها.
و قال عمر بن الخطاب: فضلت سورة الحج بان فیها سجدتین، اما مذهب سفیان ثورى و اصحاب رأى آنست که در این آیت سجود تلاوت نیست، و در جمله بدان که عدد سجود قرآن چهارده است بقول بیشترین اهل علم، و ایشان که در سورة الحج یک سجده گویند سجده «ص» سجده تلاوت نهند تا همان چهارده باشد، و بمذهب شافعى «ص» سجده شکر است نه سجده تلاوت، و بمذهب احمد و اسحاق و ابن المبارک جمله سجدات قرآن پانزدهاند که ایشان در سورة الحج دو شمرند، و در سورة «ص» یکى، و احتجوا بما روى عن عمرو بن العاص ان النبى اقرأه خمس عشرة سجدة، فى القرآن، منها ثلاثا فى المفصل و فى سورة الحج سجدتین. و بدان که سجود تلاوت بمذهب سفیان و اسحاق و اصحاب رأى واجبست بر خواننده و شنونده تا آن حد که شنونده اگر بر وضوء نباشد چون وضو کند قضا باز آرد. اما بمذهب شافعى و احمد واجب نیست بلکه سنتى موکد است، و خبر درستست که زید بن ثابت سورة و النجم بر مصطفى خواند و سجود نکرد. و رسول خدا او را نفرمود و اگر واجب بودى رسول او را فرمودى، و عمر گفت: ان الله لم یکتبها علینا الا ان نشاء و کیفیت این سجود آنست که چون آیت سجده بر خواند یا شنود هر دو دست بر دارد با نیت و با تکبیر پس دیگر باره تکبیر کند و دست بر ندارد، و در سجود شود و یک سجود کند و در سجود گوید سجد وجهى للذى خلقه و شق سمعه و بصره و بحوله و قوته، و اگر خواهد گوید اللهم اکتب لى بها عندک اجرا وضع عنى بها وزرا و اجعلها لى عندک ذخرا و تقلبها منى کما تقلبها من عبدک داود، روایتست از ابن عباس که گفت: شنیدم از رسول خدا که این دعا میخواند در سجود تلاوت. و روایت عایشه آنست که: سجد وجهى للذى خلقه، خواندى. آن گه چون سر از سجود بردارد سلام باز دهد و اتلتها وضع الجبهة على الارض بلا شروع فى التشهد و لا سلام.
«و جاهدوا فی الله» اى جاهدوا فى سبیل الله اعداء الله، «حق جهاده» هو استفراغ الطاقة فیه قاله ابن عباس: و عنه ایضا انه قال: لا تخافوا فى الله لومة لائم فهو حق الجهاد کما قال: «یجاهدون فی سبیل الله و لا یخافون لوْمة لائم»، و قیل حق الجهاد ان یکون بنیة صادقة خالصة لله عز و جل، و قال ابن المبارک: هو مجاهدة النفس و الهوى و هو الجهاد الاکبر، و هو حق الجهاد، و قد روى ان رسول الله لما رجع من غزوة تبوک قال: «رجعنا من الجهاد الاصغر الى الجهاد الاکبر»، و قیل جاهدوا فى الله حق جهاده اى جاهدوا فى دین الله کما یجب ان یجاهد فى دینه فتدخل فیه جمیع الطاعات و هو نظیر قوله: «اتقوا الله حق تقاته».
و قال مقاتل بن سلیمان: نسخها قوله: «فاتقوا الله ما اسْتطعْتمْ». «هو اجْتباکمْ» اى اختارکم لدینه و لجهاد عدوه و نصرة نبیه و اختارکم من سائر الامم، «و ما جعل علیْکمْ فی الدین منْ حرج» اى ضیق معناه ان المومن لا یبتلى بشیء من الذنوب الا جعل الله له منه مخرجا بعضها بالتوبة و بعضها برد المظالم و القصاص، و بعضها بانواع الکفارات، فلیس فى دین الاسلام ما لا یجد العبد سبیلا الى الخلاص من العقاب فیه، فلا عذر لاحد فى ترک الاستعداد للقیامة، و قال مقاتل: یعنى بذلک الرخص عند الضرورات کقصر الصلاة فى السفر و التیمم و اکل المیتة عند الضرورة، و الافطار فى السفر و بالمرض، و الصلاة قاعدا عند العجز عن القیام. و قال ابن عباس: الحرج ما کان على بنى اسرائیل من الآصار التى کانت علیهم وضعها الله عن هذه الامة. «ملة أبیکمْ» نصب بنزع حرف الصفة اى کملة ابیکم و المعنى وسع علیکم کما وسع علیه، و قیل نصب على الاغراء اى اتبعوا ملة ابیکم «إبْراهیم»، و انما امر باتباع ملة ابرهیم لانها داخلة فى ملة محمد.
اگر کسى گوید که چونست که گفت: ملة أبیکمْ و نه همه مسلمانان نسب با ابراهیم برند؟ جواب آنست که این خطاب با عربست و ایشان از نسل اسماعیل بن ابراهیماند و روا باشد که خطاب با عموم مسلمانان بود بر معنى وجوب احترام او یعنى که حرمت داشت و شناخت او بر همه مسلمانان چنانست که حرمت پدران، این همچنانست که زنان رسول خداى را امهات المومنین گویند. قال الله تعالى: «و أزْواجه أمهاتهمْ»، یعنى که حق و حرمت ایشان بنزدیک شما واجبست چنان که حق و حرمت مادران شما و قال النبى، «انما انا لکم مثل الوالد لولده».
«هو سماکم الْمسْلمین» اى الله سبحانه و تعالى سماکم المسلمین، «منْ قبْل» یعنى یوم القسمة و القضاء، و قیل من قبل نزول القرآن فى المتقدمة. «و فی هذا» اى و فى هذا القرآن، و قیل فى هذا الزمان، و قال الحسن: هو سماکم اى ابراهیم سماکم المسلمین، یعنى فى قوله: «و منْ ذریتنا أمة مسْلمة لک» و على هذا التأویل یحتمل ان یکون تقدیر قوله: «و فی هذا» اى و فى القرآن بیان تسمیة ایاکم مسلمین و هو قوله: «و منْ ذریتنا أمة مسْلمة لک» «لیکون الرسول شهیدا علیْکمْ»، و ذلک انه یشهد لمن صدقه و على من کذبه، و قیل شهیدا علیکم یزکیکم، «و تکونوا شهداء على الناس» تشهدون علیهم ان رسلهم قد بلغتهم، و هو نظیر قوله: «جعلْناکمْ أمة وسطا لتکونوا شهداء على الناس و یکون الرسول علیْکمْ شهیدا». «فأقیموا الصلاة» بشرائطها، «و آتوا الزکاة» بفرائضها، «و اعْتصموا بالله» تمسکوا بدینه و امتنعوا بطاعته عن معصیته و اجعلوه عصمة لکم مما تحذرون، و قیل تمسکوا بقول لا اله الا الله، و قیل الاعتصام بالله هو التمسک بالکتاب و السنة. «هو موْلاکمْ» خالقکم و حافظکم و ناصرکم و متولى امورکم، «فنعْم الْموْلى» لعبده اذا تمسک بطاعته، «و نعْم النصیر» الناصر له اذا استنصره بلزوم عبادته، یروى ان الله عز و جل اعطى هذه الامة ثلاثة اشیاء لم یعطها الا الانبیاء، جعلت شهیدة على سائر الامم و الشهادة لکل نبى على امة و انه یقال للنبى اذهب فلا حرج علیک و قال لهذه الامة ما جعل علیکم فى الدین من حرج و انه قال: لکل نبى سل تعط، و قال لهذه الامة: و قال ربکم ادْعونی أسْتجبْ لکمْ.